I nadchodzi taki moment, kiedy wszystko gwałtownie upada. Najśmieszniejsze jest to, że tylko do siebie można mieć pretensje. Nikogo innego winić nie można.

Tańczę. Nie musisz się niczym przejmować - znam kroki. Dawno temu wbiłam to sobie do głowy, z każdym kolejnym dniem będąc tego coraz mniej pewną. Nie, wcale nie oszukuję, kiedy wydaje mi się, jakbym ostrożnie dotykała stopami najkruchszego lodu. Na palcach, przez krócej niż chwilę. A może wyobrazić to sobie inaczej? Znaleźć się nagle na środku i w centrum przeszywających spojrzeń i w histerycznym, rozrywającym tańcu odegrać piękny ukłon w wyimaginowanie istotnym kierunku, a potem milcząco zejść ze sceny nie brudząc krwią i tak już czerwonej podłogi. Udawać że te rozebrane z konwenansów ruchy zaistniały z powodu permanentnej potrzeby zrozumienia i uczucia, emocjonalnej burzy, momentu zwątpienia i gór czegoś, czego kształtu nie można już nawet rozpoznać i nazwać. To było tak dawno temu... A ja powoli dobieram kolejne kroki, niemal nie dotykając powietrza, by zgodnie z celem zawędrować do miejsca, gdzie całują się bieguny i kończy niepewność. Do miejsca, w którym wszystko staje się jasne, gdzie raz na zawsze kończy się powstała iluzja, iluzja z tych najśmielszych, najbardziej bezwstydnych, powiedzieć można nawet, że bezczelnych. Boże, wytłumacz mi, co ja takiego zrobiłam. Bo wiesz, ja rozmawiam z Tobą każdej nocy, choć nie określam Cię słowem. A nawet przeklinam, a potem obserwuję ze zgrozą jak wyzierają ze mnie toksyny i formują się w zbuntowany szereg. Wygłaszam komendy armii mojej irytacji, a ona wiwatuje mierze zniszczenia. Potem tańczymy na zgliszczach tego, co udało nam się wymazać, unicestwić, zdusić, a na koniec o tym zapomnieć. Bawimy się w dym, bo złość jest zbyt brudna dla powietrza. 

Krzyczę w pustą i czarną przestrzeń nie poruszając ustami - tak wyobrażam sobie moment, w którym wszystko się skończy. Ludzie wolą spoglądać na zbierające się na wargach tumany kurzu niż w moje oczy, w których zdechły ostatnie pokłady nadziei. Tam już jedynie niepewność, jakaś strachliwość, na którą pewnie i tak zasługuję. Po drodze pragnień tak naprawdę gubimy to, co z początku wydawało nam się drogie, a ja nie marzę o niczym tak bardzo, jak o tym, by być w stanie się odnaleźć. Odnaleźć dzięki Tobie, z Tobą, dla Ciebie. To nie musi być dziś ani jutro. Niech ten moment zarysuje się w kruchej przyszłości i szykuje mi huczne powitanie. Najgorzej przepraszać, gdy jest już zbyt późno. Wtedy nikogo to nie obchodzi.   

Jeśli jest się w stanie zwalczyć własne słabości, kompleksy i oskarżenia wytaczane przeciwko samemu sobie dla jednego tylko uśmiechu drugiej osoby, to uwierzę we wszystko. Bo w świecie jest magia, jest jest całe mnóstwo, jeżeli ma się z kim jej szukać. Jeśli ma się kogo trzymać za rękę, to niczego nie ma prawa nam zabraknąć. Połyskliwe światło odbija się od cienia złączonych ciał, czy to przytulonych całą duszą i sercem, czy zatopionych w nieskończonym, codziennym poszukiwaniu niespodzianek w oczach drugiej osoby, leżąc sobie zwróconym do siebie, tak blisko, w krystalicznej ciszy. Można trwać w tym niezmąconym niczym spokoju i wszystko co istotne, mieć dokładnie na wyciągnięcie ręki. I to jest coś, o czym człowiek marzy, o czym śni od tak dawna. Bycie z kimś, to zdecydowanie zbyt mało. Co jest najwspanialsze? To uczucie pełne, skrzydlate, wznoszące wysoko do nieba, jeśli w przypadku bycia blisko siebie w każdej chwili, w przypadku splecenia palców dłoni, przytulenia czy nawet wspólnego siedzenia pod kocem i popijania gorącej herbaty w dużych, kolorowych kubkach, ma się świadomość, że razem tworzy się coś, co jest dokładnym pomieszaniem elementów jednego i drugiego z pary. Kiedy jest ta pewność, że razem tworzy się coś imponującego, dzięki połączeniu w jedno unikalnych cech. Podkreślenie dobrych stron każdego z osobna i skorygowanie wad,  uzupełnienie wzajemnych oczekiwań, pragnień, od dawna żywionych nadziei. Bycie odpowiedzią na czyjeś - zdawać by się mogło - wyidealizowane, daleko idące oczekiwania. Istnieje to przekonanie, że razem można wszystko. Nie ma wrażenia nadchodzącego stanu bycia pół-żywym, permanentnego rozczarowania, braku zrozumienia i bycia intruzem we własnych zdradliwych myślach, które obrały sobie znany rytm, o których my od dawna nie mamy pojęcia. Kurwa, jest tak dobrze.

      

Rozważam problem z każdej istotnej i nieistotnej strony, jednak nie dostrzegam możliwości wyjścia z tej co najmniej niekomfortowej sytuacji bez szkody. Za dużo siedzę w dalekiej przyszłości, zbyt wielkie ilości wygodnych gdybań przetaczam wciąż na nowo. Nie zwracam uwagi na najbliższe trzy tygodnie, które mają  absolutnie wszystko rozstrzygnąć. Jakby się już z góry zakładało, że te chore przypuszczenia się sprawdzą, bez względu na to, ile grzeszków ma się na koncie. Naprzemiennie maleję i rosnę. Noszę góry, ale i kłaniam się jak najniżej jestem w stanie, myślę stale o jakichś rocznicach, dziesiątkach alternatyw jednego dnia. Ciepło, chłodno, upalnie, mroźno, deszczowo, sucho. Męczę się tak bardzo. 

Przechodzisz przez pokój
Jakby oddychanie było łatwe